امنیت یا احساس امنیت

تامین معیشت، سلامت، امنیت و آموزش چهاروظیفه حاکمیت در قبال مردم جامعه است. اگرچه براساس نوع ایدئولوژی جوامع این چهارگزینه یا موارد دیگر به‌صورت اهم یا مهم ارایه می‌شود اما بر کسی پوشیده نیست که ایجاد امنیت در هر جامعه‌ای مهم‌ترین خواسته شهروندان است که باید به‌عنوان اهم در نظر گرفته شود. ایجاد امنیت در مقابل تهدید خارجی یا تعرض داخلی باعث رونق اقتصادی و افزایش سرمایه‌گذاری، امید به آینده، دلگرمی مردم و کار و تلاش بیشتر خواهد شد اما آنچه در این میان مغفول مانده «احساس امنیت» است که از خود امنیت نیز مهم‌تر است. امنیت ارتباط مستقیمی با ذهنیت و ادراک مردم دارد. اگر مردم جامعه‌ای احساس کنند پدیده امنیت کمرنگ شده یا کاهش یافته است، در نهایت عدم احساس امنیت را به‌عنوان عدم‌امنیت تلقی خواهند کرد. به‌طور مثال، ممکن است ساعت 12نیمه‌شب امنیت کامل در خیابان‌ها برقرار باشد، ولی اگر کسی احساس امنیت نداشته باشد به امنیت ایجادشده اطمینان نمی‌کند و پا به خیابان نخواهد گذاشت. اینکه ایران هم‌اکنون یکی از کشورهای دارای امنیت در منطقه و حتی دنیاست، بر کسی پوشیده نیست. امنیت ایجادشده در زمینه جانی و مالی قابل‌تحسین است و انشاءالله با توجه به سیاست‌های پیش‌رو بیشتر نیز خواهد شد اما احساس امنیت نیاز به توجه بیشتر دارد. طی چندهفته اخیر حادثه اسیدپاشی در اصفهان ما را بر آن داشت تا دوباره به مفهوم امنیت و احساس امنیت بیشتر بیندیشیم. کنترل و جلوگیری از تکرار حادثه نشان از ایجاد امنیت در کشور دارد، اما آنچه احساس امنیت را در مردم به‌وجود می‌آورد این است که مسبب اسیدپاشی هر که باشد به جامعه معرفی شود تا مردم احساس کنند مسبب دیگری برای حادثه وجود ندارد و حادثه دیگر تکرار نخواهد شد. این مقوله برای آقای «روحانی» و آینده دولت او برگ برنده و از آن جهت مهم است که مردم، حاکمیت را به‌عنوان حافظ جان، مال و ناموس خود بدانند که بدون هیچ اغماضی احساس امنیت را به جامعه برمی‌گرداند.
متن فوق در تاریخ 19 آبان 93 به قلم دکتر نیک نژاد و در روزنامه شرق به چاپ رسید.